Μετά από έρευνα που έγινε στα σχολεία της χώρας μας πριν δύο χρόνια, τα αποτελέσματα ήταν τα ακόλουθα:
"Το 10% των μαθητών έχει δεχτεί ενδοσχολική βία από συνομηλίκους ή από παιδιά που ανήκουν σε άλλες ηλικίες.
Οι θύτες ανέρχονται στο 5% του μαθητικού πληθυσμού
Τα αγόρια πέφτουν πιο συχνά θύματα
Η αναλογία αγοριών-κοριτσιών που…εμπλέκονται σε περιστατικά βίας, είναι 3 προς 1, καθώς τα αγόρια έχουν μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη και μπορούν πιο εύκολα σε σχέση με τα κορίτσια να μπλεχτούν σε περιστατικά σωματικής βίας. Τα κορίτσια αντίθετα, καλύπτουν την έλλειψη σωματικής υπεροχής με την λεκτική υπεροχή τους, όπως άλλωστε γνωρίζουμε από την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του εφήβου αλλά και από έρευνες, ότι το κορίτσι μπορεί πολύ πιο εύκολα να εκφραστεί λεκτικά σε σχέση με το αγόρι.Τα μισά από τα παιδιά – θύματα δεν αναφέρουν πουθενά το γεγονός, ενώ τα άλλα μισά μιλάνε σε φίλους τους και λιγότερο στους γονείς ή στους εκπαιδευτικούς. Ο σχολικός εκφοβισμός ξεκινάει συνήθως από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, ακόμα και από την πρώτη δημοτικού, ενώ η κορύφωσή του παρουσιάζεται στην εφηβική περίοδο των 11 – 14 ετών."

Τα στοιχεία  για το 2014 ήταν σοκαριστικά για τη χώρα μας, τοποθετώντας την δυστυχώς στην τέταρτη θέση πανευρωπαϊκά στον σχολικό εκφοβισμό. Μία θέση που δε μας κάνει καθόλου υπερήφανους…και που δεν έχει βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου.
1 στους 3 μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχει πέσει θύμα από συμμαθητές του
1 στους 2 γίνεται μάρτυρας τέτοιου περιστατικού.Το νούμερο είναι επικίνδυνα ηχηρό και πρέπει να μας προβληματίσει.

Τα περιστατικά αυτά σχολικής βίας έχουν λάβει μεγάλη δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια και πράγματι η κοινωνία μας δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης και να μην τα ανέχεται.
Δεν έχει κατανοήσει όμως η κοινωνία μας πως τα περιστατικά αυτά αποτελούν ένα μικρό μόνο αντικατοπτρισμό της παρακμής και της βίας που η ίδια διδάσκει καθημερινά στα παιδιά μας. Μέσα από τις καθημερινές παραστάσεις των παιδιών μας, μέσα από τα “επικίνδυνα σκουπίδια” της τηλεόρασης που αναγκάζουν τα παιδιά μας να βλέπουν-και εμείς τους το επιτρέπουμε- καθώς δεν έχουν φροντίσει να έχουμε μια σύγχρονη εκπαιδευτική τηλεόραση. Και χάρη στην οικειότητα των παιδιών με την τεχνολογία, ο ψηφιακός εκφοβισμός και άλλες μορφές ηλεκτρονικής παρενόχλησης, αποτελούν σήμερα μια πραγματικότητα.
Τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκφοβισμού μπορεί ενδεχομένως να φοβούνται να πάνε στο σχολείο. Συχνά παραπονιούνται για πονοκεφάλους ή στομαχόπονους και έχουν προβλήματα συγκέντρωσης στα μαθήματα του σχολείου. Μακροπρόθεσμα, οι συνέπειες του σχολικού εκφοβισμού μπορεί να είναι ακόμη πιο σοβαρές. Τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκφοβισμού, παρουσιάζουν υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης, άγχους, μειωμένης αυτοεκτίμησης καθώς και άλλες ψυχικές παθήσεις. Τα παιδιά αυτά, είναι πιο πιθανό να σκέφτονται το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας. Μερικές από αυτές τις «πληγές» μπορεί να παραμείνουν μέχρι και την ενηλικίωση.

Ο εκφοβισμός και η βία στο σχολείο είναι και ομαδικό φαινόμενο, καθώς δεν αφορά μόνο το μαθητή που εκφοβίζει και εκείνον που εκφοβίζεται, αλλά και όσους είναι παρόντες ή γνωρίζουν την ύπαρξή του, δηλαδή τους παρατηρητές, οι οποίοι μπορεί να είναι είτε μαθητές είτε ενήλικες.
Καθημερινά ακούμε για μικρές συμμορίες παιδιών που εκφοβίζουν τους συμμαθητές τους, τους ληστεύουν, τους κακοποιούν είτε φραστικά, είτε σωματικά.
Όταν όμως κάποιος ψάχνει για ονόματα και μαρτυρίες, τα στόματα δύσκολα ανοίγουν, άλλες φορές από φόβο και ντροπή και άλλες επειδή τα παιδιά δεν κατανοούν ότι συμμετέχουν σε μια πράξη βίας. Ο νόμος της σιωπής και της ενοχής, καλύπτει πράξεις και λέξεις, που αφήνουν σημάδια στις παιδικές ψυχές για χρόνια ολόκληρα. Και ενώ στο προαύλιο του σχολείου η ζωή συνεχίζεται, με φωνές, γέλια, μπάλες που αλλάζουν χέρια.... Και αλήθεια πώς να ζητήσεις από ένα παιδί να μην αναπαράγει τη βία και την εχθρότητα που βιώνει στην καθημερινότητά του; Αν σκεφτούμε το σχολείο ως μια μικρογραφία της κοινωνίας, η εξίσωση γίνεται πιο απλή: Μέχρι να συσταθεί μια ώριμη, ειρηνική και άξια κοινωνία προς μίμηση, οι επίδοξοι νταήδες θα συνεχίζουν, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, το έργο που εκτυλίσσεται έξω από τα κάγκελα του σχολείου.

Κάθε μέλος της σχολικής κοινότητας έχει ρόλο και ευθύνη για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού. Ο βαθμός εμπλοκής κάθε μέλους, σχετίζεται τόσο με την ιδιότητά του, όσο και με τη σοβαρότητα, τη συχνότητα και την ένταση του περιστατικού εκφοβισμού. Άλλος είναι ο ρόλος και η ευθύνη του διευθυντή του σχολείου, άλλος του δασκάλου, άλλος των συμμαθητών, άλλος των γονιών.
Ωστόσο, θα πρέπει όλοι να συνεργαστούν σε ένα πλαίσιο παράλληλων δράσεων, διότι, αφού η αιτιολογία του εκφοβισμού εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και η αντιμετώπισή του θα πρέπει να είναι πολυεπίπεδη.

Ως γονείς οφείλουμε να είμαστε κοντά στα παιδιά μας, να αφουγκραζόμαστε το κάθε τι που τα απασχολεί, να προβληματιζόμαστε με τυχόν αλλαγές στην συμπεριφορά τους, να τους μιλάμε αλλά προπάντων να μάθουμε να τα ακούμε!!!